بررسی صحت و دقت اندازه گیری درجه حرارت بدن با استفاده از ترمومترهای مادون قرمز گوشی و ترمومترهای جیوه ای زیربغلی در مقایسه با ترمومتر استاندارد دهانی

سابقه و هدف: سنجش درجه حرارت بدن کاربرد وسیعی در طب بالینی دارد. عدم امکان استفاده از درجه حرارت دهانی در بعضی از بیماران بدلیل احتمال انتقال عفونت، خطر مسمومیت، گرانی، کاربرد مشکل و وقت گیر آن، وجود تردیدهایی در خصوص صحت سنجش درجه حرارت زیر بغلی و استفاده از ترمومترهای گوشی بعنوان روشی ساده و جایگزین ما را بر آن داشت تا در خصوص اعتبار و دقت این ترمومترها مطالعه ای انجام دهیم. مواد و رو ش ها: در این مطالعه 81 بیمار بالای 17 سال بستری در بخشهای بیمارستان امام حسین (ع) در آذر ماه سال 1383 به روش غیر احتمالاتی انتخاب و سپس درجه حرارت بدن آنها با روشهای دهانی، زیر بغلی و گوشی اندازه گیری شد و اطلاعات به دست آمده با آزمونهای آماری مناسب مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها : از 81 بیمار مورد بررسی 35 نفر (2/43%) مرد و 46 نفر (8/56%) زن بودند، میانگین سنی شرکت کنندگان 2/19 ± 46 سال بود. میانگین درجه حرارت دهانی 56/0 ± 9/36، زیر بغلی 53/0 ± 5/36 و گوش راست و چپ 49/0 ± 5/36 درجه سانتیگراد بود. حرارت بدن با استفاده از ترمومترهای دهانی بعنوان معیار استاندارد انتخاب شد که با استفاده از آنها 8 نفر (9/9%) مبتلا به تب تشخیص داده شدند. بین سن و وزن با درجه حرارت بدن رابطه معنی داری وجود نداشت. برای درجه حرارت زیر بغلی در نقطه تشخیص 95/36 درجه، حساسیت 100 درصد و ویژگی 82 درصد بدست آمد. برای درجه حرارت گوشی در نقطه تشخیص 45/36 درجه، حساسیت 100 درصد و ویژگی 55 درصد بدست آمد. ضریب آلفای کرونباخ برای بررسی دقت ترمومترهای گوشی برابر با 98 درصد بود. نتیجه گیری: استفاده از درجه حرارت زیر بغلی با رعایت اصول استاندارد برای تشخیص، از کارآیی مناسبی برخوردار است. ترمومترهای گوشی علیرغم پایایی بالا از اعتبار مناسبی جهت بررسی تب و درجه حرارت مرکزی بدن برخوردار نمی باشند.